Έβλεπε τόσο τον εαυτό της στα ελαττώματα των άλλων. Κάθε φορά που κάποιος έκανε κάτι που την πλήγωνε ή την προβλημάτιζε, κατευθείαν έτρεχε στα ντουλαπάκια του μυαλού της και έβρισκε έστω και μία στιγμή -συχνά και περισσότερες- που είχε κάνει κι εκείνη το ίδιο. Και τότε αισθανόταν ενοχές που πληγωνόταν ή έστω, προβληματιζόταν. Δεν είσαι καλύτερη, ψιθύριζε μια φωνούλα μέσα στο κεφάλι της. Δείξε κατανόηση, βρες τους λόγους πίσω από τις συμπεριφορές, συγχώρεσε πριν καν ο άλλος στο ζητήσει. Στην πραγματικότητα, φέρσου έτσι ώστε να μη χρειαστεί να στο ζητήσει. Γλίτωσέ τον από τις ενοχές του.
Αναμενόμενο ήταν. Η ίδια κατακλυζόταν από ενοχές. Για τα πάντα. Αυτοσαρκαζόμενη, συνήθιζε να λέει στον εαυτό της "εσύ, παιδί μου, έχεις ενοχές και που αναπνέεις ακόμα, λες και δεν φτάνει ο αέρας για όλους". Τόσο πνιγμένη, τόσο καταπιεσμένη ήταν απ' αυτές που ούτε στον εχθρό της δεν θα ευχόταν να ζούσε κάτι ανάλογο έστω για μια στιγμή. Γι' αυτό πάσχιζε να τους γλιτώσει όλους, να πάρει όλων τα βάρη πάνω της, λες και δεν της έφταναν τα δικά της...
Μόνο που... ξεχνούσε. Ξεχνούσε διαρκώς ότι οι άλλοι -ευτυχώς- δεν ήταν σαν κι εκείνη. Τα μικρά πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν το στομάχι της να σφιχτεί, για τους περισσότερους ήταν ως μη γενόμενα. Τα μεγάλα που θα μπορούσαν να της στερήσουν την ψυχική ηρεμία για ένα 24ωρο, πολλοί τα ξεπετούσαν σε 24 δευτερόλεπτα. Εκείνη έπαιρνε προκαταβολικά μέσα της ένα "πνίξιμο" που στις περισσότερες περιπτώσεις οι άλλοι δεν θα ένιωθαν ποτέ! Αλλά ακόμα κι αν το ένιωθαν... Δεν ήταν δικό της για να το επωμιστεί...
Πώς της το είχε πει στην τελευταία συνεδρία η ψυχολόγος της; "Όλα ξεκινούν από μία εικόνα τελειότητας σε ό,τι σε αφορά και σε περικλείει. Για να την επιτύχεις αυτή, αναζητάς τον έλεγχο σε καθετί, στον εαυτό σου, στις συνθήκες και στους άλλους που επηρεάζουν τις συνθήκες (σ.σ. control freak με λίγα λόγια). Κι όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα, σύμφωνα με τον ορισμό σου της τελειότητας, καταλήγεις να νιώθεις ενοχές, γιατί το αποδίδεις σ' εσένα. Σκέφτεσαι ότι εσύ δεν έκανες κάτι καλά, κάτι σωστά, γιατί αν ήσουν όπως έπρεπε (σ.σ. τέλεια δηλαδή), τα πράγματα δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι όπως δεν ήθελες".
Ω Θεοί! Σε τι φαύλο κύκλο είχε βάλει τον εαυτό της επί δεκαετίες; Να, ακόμα και γι' αυτό ενοχές αισθανόταν. Ενοχές που δεν ήταν αρκετά οξυδερκής για να δει ότι τον βασανίζει. Ενοχές που τόλμησε -ασυνείδητα- να πιστέψει ότι ήταν ένας μικρός θεός που μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Ενοχές που μήνες πριν έγραφε για τη συνειδητοποίησή της ότι δεν ήταν δώρο προς τους άλλους περισσότερο απ' ό,τι οι άλλοι ήταν για εκείνη και πως είχε αποφασίσει ότι θα σταματήσει να προσπαθεί να τους σώσει από τον εαυτό τους, για να κοιτάξει να σώσει την ίδια από τον δικό της. Ενοχές που... δεν άλλαζε όσο γρήγορα θα ήθελε να αλλάξει. Σε μία νύχτα το ήθελε να γίνει. Ψέμματα. Μέχρι να εκπνεύσει τον αέρα που ρούφηξε σε μια ανάσα, ήθελε να έχει συμβεί...
Απαιτητικό πλάσμα είσαι, είπε, κοιτάζοντας τα μούτρα της στον καθρέφτη. Καταπιεσμένο. Και καταλήγεις να γίνεσαι καταπιεστικό...
(Φακ)
Restart.
Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι έξω από τα κόμικ της DC και της Marvel. Actually... έξω από τις ιστορίες που πλάθει η φαντασία. Be human and let the fuck go...
Αναμενόμενο ήταν. Η ίδια κατακλυζόταν από ενοχές. Για τα πάντα. Αυτοσαρκαζόμενη, συνήθιζε να λέει στον εαυτό της "εσύ, παιδί μου, έχεις ενοχές και που αναπνέεις ακόμα, λες και δεν φτάνει ο αέρας για όλους". Τόσο πνιγμένη, τόσο καταπιεσμένη ήταν απ' αυτές που ούτε στον εχθρό της δεν θα ευχόταν να ζούσε κάτι ανάλογο έστω για μια στιγμή. Γι' αυτό πάσχιζε να τους γλιτώσει όλους, να πάρει όλων τα βάρη πάνω της, λες και δεν της έφταναν τα δικά της...
Μόνο που... ξεχνούσε. Ξεχνούσε διαρκώς ότι οι άλλοι -ευτυχώς- δεν ήταν σαν κι εκείνη. Τα μικρά πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν το στομάχι της να σφιχτεί, για τους περισσότερους ήταν ως μη γενόμενα. Τα μεγάλα που θα μπορούσαν να της στερήσουν την ψυχική ηρεμία για ένα 24ωρο, πολλοί τα ξεπετούσαν σε 24 δευτερόλεπτα. Εκείνη έπαιρνε προκαταβολικά μέσα της ένα "πνίξιμο" που στις περισσότερες περιπτώσεις οι άλλοι δεν θα ένιωθαν ποτέ! Αλλά ακόμα κι αν το ένιωθαν... Δεν ήταν δικό της για να το επωμιστεί...
Πώς της το είχε πει στην τελευταία συνεδρία η ψυχολόγος της; "Όλα ξεκινούν από μία εικόνα τελειότητας σε ό,τι σε αφορά και σε περικλείει. Για να την επιτύχεις αυτή, αναζητάς τον έλεγχο σε καθετί, στον εαυτό σου, στις συνθήκες και στους άλλους που επηρεάζουν τις συνθήκες (σ.σ. control freak με λίγα λόγια). Κι όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα, σύμφωνα με τον ορισμό σου της τελειότητας, καταλήγεις να νιώθεις ενοχές, γιατί το αποδίδεις σ' εσένα. Σκέφτεσαι ότι εσύ δεν έκανες κάτι καλά, κάτι σωστά, γιατί αν ήσουν όπως έπρεπε (σ.σ. τέλεια δηλαδή), τα πράγματα δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι όπως δεν ήθελες".
Ω Θεοί! Σε τι φαύλο κύκλο είχε βάλει τον εαυτό της επί δεκαετίες; Να, ακόμα και γι' αυτό ενοχές αισθανόταν. Ενοχές που δεν ήταν αρκετά οξυδερκής για να δει ότι τον βασανίζει. Ενοχές που τόλμησε -ασυνείδητα- να πιστέψει ότι ήταν ένας μικρός θεός που μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Ενοχές που μήνες πριν έγραφε για τη συνειδητοποίησή της ότι δεν ήταν δώρο προς τους άλλους περισσότερο απ' ό,τι οι άλλοι ήταν για εκείνη και πως είχε αποφασίσει ότι θα σταματήσει να προσπαθεί να τους σώσει από τον εαυτό τους, για να κοιτάξει να σώσει την ίδια από τον δικό της. Ενοχές που... δεν άλλαζε όσο γρήγορα θα ήθελε να αλλάξει. Σε μία νύχτα το ήθελε να γίνει. Ψέμματα. Μέχρι να εκπνεύσει τον αέρα που ρούφηξε σε μια ανάσα, ήθελε να έχει συμβεί...
Απαιτητικό πλάσμα είσαι, είπε, κοιτάζοντας τα μούτρα της στον καθρέφτη. Καταπιεσμένο. Και καταλήγεις να γίνεσαι καταπιεστικό...
(Φακ)
Restart.
Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι έξω από τα κόμικ της DC και της Marvel. Actually... έξω από τις ιστορίες που πλάθει η φαντασία. Be human and let the fuck go...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου