Άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της απλωνόταν ο ουρανός.
Τίποτα δεν ανέκοπτε το βλέμμα της μέχρι να φτάσει σ’ αυτόν και τα σύννεφα που σουλατσάριζαν στη γειτονιά του. Δεν έψαχνε να βρει εικόνες να
σχηματίζονται στους συσσωρευμένους υδρατμούς. Τους ακολουθούσε απλώς με το
βλέμμα της καθώς κινούνταν αργά και παράλληλα μετασχηματίζονταν. Άλλοτε κομμάτια
ενώνονταν σε κάτι μεγαλύτερο, άλλοτε κάποιο κομμάτι αποκοβόταν αναζητώντας την
αυτονομία του. Και μετά ξαναενώνονταν σε κάτι καινούργιο, μεγαλύτερο, κι ύστερα
κάποιο άλλο κομμάτι γινόταν αποστάτης. Και ξανά. Και ξανά… Επαναλαμβανόμενη η
κίνηση, αλλά κάθε φορά διαφορετική. Υπήρχαν αποκλίσεις στον ρυθμό, στο μέγεθος,
στην κατεύθυνση, αλλά όλη αυτή η τυχαία χορογραφία έμοιαζε τόσο καλοκουρδισμένη,
τόσο αρμονική, σαν να είχε προβαριστεί τόσες φορές που γίνεται τόσο ακούσια όσο
η αναπνοή, τόσο φυσική σαν να μην μπορεί παρά να υπάρχει.
Μη σκέφτεσαι... Σταμάτα να σκέφτεσαι... Άσε τα σύννεφα να σε πάρουν μαζί τους, να σε βάλουν μέσα στη χορογραφία τους... Ήταν το μόνο που άκουσε το μυαλό της να λέει όση ώρα ήταν εκεί, ξαπλωμένη ανάσκελα, κάνοντας ασυναίσθητα αγγελάκια στο χιόνι. Κι ήταν και το τελευταίο. Αμέσως μετά έκλεισε τα μάτια της. Κι αφέθηκε να την πάρουν τα σύννεφα μαζί τους. Αφέθηκε να νιώσει πώς είναι να είσαι τόσο φυσική σαν να μην μπορεί παρά να υπάρχεις...
