Δυο λέξεις. Μόνο.

Περπατούσαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Για ώρα δεν έλεγαν κουβέντα, το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες τους. Πού και πού, εκείνη φοβόταν. Τη φόβιζε ένας σχεδόν ανεπαίσθητος ήχος, μια σκιά που έπιανε με την άκρη του ματιού της, η λακκούβα την οποία δεν αντιλαμβανόταν εγκαίρως και δημιουργούσε gap στον βηματισμό της. Κάθε που τρόμαζε, απλώς του έσφιγγε το χέρι μέχρι να ασπρίσουν οι κλειδώσεις των δαχτύλων της. Και τότε άρχιζε να χαλαρώνει το σφίξιμο. Και συνέχιζαν να περπατάνε, χωρίς λέξη.

Εκείνος πού και πού ήθελε να της αφήσει το χέρι. Να το τινάξει. Είχε πιαστεί τόση ώρα που την κρατούσε. Αλλά δεν το έκανε. Αντ' αυτού χάιδευε τον αντίχειρά της με τον δικό του, προκειμένου να ξεμουδιάσει λίγο. Η ανάσα του γινόταν πιο βαθιά εκείνες τις στιγμές. Ρούφαγε αέρα σαν να ήταν το οξυγόνο όχι πηγή ζωής, αλλά δύναμης. Δύναμη αντλούσε από τον αέρα για να πνίξει την κραυγή του, να τη ρίξει στα οξέα του στομάχου του, να την διαλύσει και να την αποβάλλει σταδιακά από το σύστημά του.

Ούτε που ήξεραν πού πήγαιναν. Βάδιζαν μες στην άγνοια για τον προορισμό τους. Το μόνο που ήξεραν, ήταν πως όπου κι αν ήταν να φτάσουν, ήθελαν να φτάσουν μαζί. Γι' αυτό κι εκείνη δεν τράβαγε το χέρι της όταν φοβόταν, για να το βάλει στα αφτιά της να μην ακούει τους ήχους ή στα μάτια για να μην βλέπει τις σκιές, παρά έσφιγγε το δικό του. Γι' αυτό κι εκείνος δεν τράβαγε το δικό του όταν κουραζόταν από το μπλέξιμο των δαχτύλων τους. Όταν τον έπιανε η παρόρμηση να ξεμουδιάσει μόνος. Γι' αυτό έκανε μια μικρή κίνηση προς εκείνη με τον αντίχειρά του, αντί μια μεγάλη κίνηση μακριά της.

Αν κάποιος τους έπαιρνε στο κατόπι όση ώρα προχωρούσαν, θα έκανε αναρίθμητες εικασίες για το τι συνέβαινε στο μυαλό τους και πόσα λόγια αντάλλασσαν μες στη σιωπή τους. Τα λόγια, όμως, τα είχαν ανταλλάξει όσο ακόμα κάθονταν και δεν βάδιζαν ούτε μπρος ούτε πίσω, κι ήταν όλα ηχηρά. Όταν αποφάσισαν να αρχίσουν να περπατούν, μία φράση μόνο αρκούσε να αντηχεί στα αφτιά και των δύο κι ας μην άνοιγε κανείς το στόμα του... Είμαι εδώ.